Dit keer gaat Gail niet met ons mee. Ze heeft nogal wat werk te doen dat ze af wil hebben, dus Leni en ik gaan voor de eerste keer deze vakantie samen naar een Statepark. De parking staat vol maar als je het park in loopt merk je daar niets van. Het is onmogelijk om niet onder de indruk te raken van de stilte en de omvang van majestueuze bomen, sommige wel 100 meter hoog. Het is alsof je in een kerk loopt.
Er stoppen twee gele schoolbussen en kinderen worden uitgeladen. Ze lopen met hun begeleiders door het bos en we wachten tot hun stemmetjes zijn weggestorven, voordat we verder gaan. Als we goed rondkijken zien we overal brandschade van de bosbranden van 2017 en later. Maar veel staat er nog en het is prachtig en adembenemend.
Daarna gaan we via een bochtige smalle weg, omzoomd door redwoods, naar Jenner aan de kust. Overal tussen de bomen, staan huizen weggestopt, als de huisjes van de heks van Hans en Grietje. Bij een bosbrand maken ze geen schijn van kans.
In Jenner slaan we af naar de iconische route 1 langs de kust, richting Bodega Bay. De route langs de wilde kust is prachtig. In de bermen prachtige bloemen, een soort vetplanten. Grote rotsen in zee waartegen de golven kapot slaan. Stronken Redwood liggen op uithoeken van strandjes. In Bodega Bay een late koffie.
Op de terugweg naar Gail kopen we pannen in een kringloopwinkel. We hebben ze maar drie weken nodig. Bij de Safeway kopen we al vast wat andere spullen voor de reis en ontdekken dat de prijzen in Amerika sinds de vorige keer aanzienlijk gestegen zijn. Gail legt later uut dat het vooral een Californische kwestie is. Er is hier meer sociale en milieu-wetgeving en dat moet middels belasting betaald worden.
Het keurige weggedrag van Amerikanen valt steeds op. Bijna iedereen houdt zich aan de max snelheid en als je zelf een foutje maakt wordt dat niet afgestraft. Op de parking bij een supermarkt maak ik een stap in de richting van een rijdende auto en hij gaat vol op de rem. Ik voel me schuldig dat ik niet beter heb uitgekeken. Ook als je bij een afslag op de verkeerde baan staat en moet invoegen gaat dat probleemloos. Erg prettig.
Overigens, we hebben het bij ons vaak over DE Amerikaan. Wetende dat de Limburger, de Amsterdammer en de Fries volkomen andere personen zijn, en ons landje hooguit half zo groot is als een gemiddelde Amerikaanse staat, dan vraag ik me af over welke Amerikaan hebben we het eigenlijk? Op het vlak van weggedrag, vriendelijkheid op straat of in parken en beleefdheid valt er voor ons hier nog wel wat te leren. Vergeet wat je doorgaans in de bioscoop of op tv ziet. Dat is een luide minderheid.
We zijn om 17:00 terug, op tijd om ons om te kleden voor het diner in een Frans restaurant vlak bij. Joe's broer Tom is mee uitgenodigd. Een ontzettend interessante man die veel van de wereld gezien heeft. Het eten is werkelijk voortreffelijk. De chef is een Fransman die hier op jonge leeftijd heen is geëmigreerd. Zijn Engels met licht Frans accent is uiterst charmant. Je kunt hier dus nog wel wat anders eten dan hamburgers.
Thuis praten we nog lang na over van alles: Joe, kinderen, politiek, Gail's ouders en euthenasie. Een beetje filosofisch. Het is onze laatste avond bij Gail en het is leuk om te zien hoe goed het vooral klikt tussen haar en Leni. We danken haar hartelijk voor haar gastvrijheid. We zullen haar missen onderweg. Die nacht daalt de temperatuur tot 10 graden. We hopen dat de nachten landinwaarts warmer zijn.
