Vanmorgen is om 6:00 de tent nog net even natgeregend, na een droge volle-maan-nacht. Ik pak de natte tent in, in plastic boodschappentassen zodat de andere spullen niet nat worden. Ondertussen trekken de wolken weg naar het westen. Waar wij heen gaan trekt het helemaal open, op een enkele bui na.
Als we weg rijden staan er twee reeën midden op de weg. Ik zet de motor uit en we kijken elkaar een poos aan. Leni maakt foto's. Als ik de motor aanzet rennen ze weg.
We rijden even 15 miles terug Noordwaarts naar Monticello. Langs de weg staat een knipperende politieauto. Iemand aangehouden wegens "Speeding"?Even koffie en dan oostwaarts naar Colorado waarvan we het zuidwestelijke puntje afsnijden. Vrij snel passeren we de Borderline Bar And Grill.
Het landschap is ineens veranderd. Geen rode rotsen meer maar golvend voormalig prairieland, nu vooral landbouw en veeteelt. Boerderijen liggen verspreid in bosjes Cottonwood, enorme ingezaaide graanvelden en weilanden met bruine koeien. Cowboyland. Veel graansilo's. Geregeld langs de weg een autokerkhof waar ook combines staan weg te roesten. Heel in de verte het vermoeden van de Rocky Mountains. Naarmate we in een uur dichterbij komen, rijzen de ze als een groene muur omhoog. Overal hangen roofvogels in de lucht.
Onze eerste stop is Cortez, een nette plaats om.boodschappen te doen. Er is een farmersmarkt met zelfgemaakte spullen en een niet slechte country-muzikant die goed overweg kan met fingerpicking. Je kunt hier CBD olie kopen, maar ik raad Leni af om het te kopen.We lopen even langs Mainstreet en drinken koffie in een zijstraat. Als we op de knop van een oversteekplaats drukken blaft een stem uit een luidspreker ons toe: "WAIT!". De eerst keer is het schrikken, daarna lachwekkend.
Cortez ligt op bijna 2000 meter en de lucht is heel helder. Op straat een Indiaan (sorry: Native American) in een net pak en een paardenstaart tot op zijn middel. Het is wennen, maar we komen in het gebied van de Mountain Ute en de Dine (Navajo, spreek uit Navaho). Op de Farmersmarkt twee mannen met vlechtjes in hun baard.
In de Citymarket onvoorstelbaar veel keuze. 15 meter cornflakes. Er is in dit soort winkels goed brood ( zonder suiker) , maar je moet even zoeken, meestal in de deli- afdeling. Daarna gaan we even "Handen wassen". In het herentoilet zit een man op het toilet uitgebreid in het Mexicaans te telefoneren. Bizar.
Tanken en verder oostwaarts. We rijden op de parkeerplaats heel voorzichtig achteruit, dan stapvoets verder en voorzichtig de Highway op, net zoals we de anderen zien doen. Je gaat hier als vanzelf rustiger rijden, er is zoveel ruimte.
Durango, de volgende plaats, heeft een roemrucht verleden en het was het decor van tientallen films. Het is nu een aangenaam oord dat meer is dan alleen een Westernstadje. We lopen Mainstreet op en neer en zoeken in winkels naar een pet en een hoed maar we vinden niet het juiste model. In een etalage fotos van alle geslaagden van Highschool van dit jaar. Leuk. Veel Indiaanse trekken. We eten voor de eerste keer lunch in een restaurantje en rijden na anderhalf uur door naar Aztec Ruins, een Nationaal Monument aan een zijweg, net over de grens met New Mexico.
Aztec Ruins heeft niets met de Azteken te maken en is ook geen ruïne meer. De naam is afkomstig van de Spaanse veroveraars, destijds die de herkomst niet begrepen. De naam is blijven hangen. Het is een enorme pueblo die rond 1100/1200 gebouwd werd en rond 1350 werd verlaten. Volgens Indianen is de pueblo overigens helemaal niet verlaten. De geesten van hun voorouders wonen er nog en de plek moet daarom respectvol benaderd worden. We hebben dat eerder gezien. Sommige plekken worden daarom niet verder onderzocht om de geesten van de voorouders te respecteren.
In 1917 begon, in opdracht van het Amerikaanse Museum voor Natural History een onderzoek en opgravingen bij de restanten van de Pueblo. Archeoloog Morris bracht er zeven jaar door. Later hielp hij met de reconstructie van de grote Kiva, een ceremoniële ruimte.
Na een inleiding in het bezoekerscentrum bezoeken we eerst de gereconstrueerde Kiva en later de rest van de enorme pueblo. In de Kiva hangt gedempt licht en een gewijde sfeer. Je gaat er als vanzelf zacht praten. Het licht is prachtig. Een magische plek.
.
Dan is het al laat en tijd voor een camping. Het plaatsje Aztec zelf is een trailercamp. Hier wonen de armsten. Ook de camping is weinig opwekkend. Verderop zijn campings ook dun gezaaid. Daarom richting Bloomfield. Langs de weg overal tekenen van zware regenval: weggestroomde modder. We zitten we nu op een wat mindere camping. Met douche, dat wel. De zon heeft al weer volop geschenen en de natte tent was na het opzetten snel droog en dat gold ook voor de matrasjes en slaapzakken. Morgen gaan we weer wandelen!
