De weg naar de camping aan Minersville lake, 169 km verder heeft alles bij elkaar vijf bochten. Hij is nog leger dan hwy 50. Tijdens de hele rit komen ons zes auto's tegemoet. Het is een beetje griezelig. Warm en totaal verlaten, langs de hele route. Het is alsof God de Heer na de schepping zijn rug naar dit land heeft gekeerd. Het doet denken aan de leegte in Namibië: donkere heuvels aan de horizon met een kleurverloop van licht naar donker aan de voet. In Namibie rood en paars, hier groen, wit en bruin.
Met een oog op de brandstofmeter en een ander oog op de nog te rijden afstand op het beeldscherm van Android Auto, jagen we door het lege land. Een derde oog op de weg, maar ja, die loopt tientallen km rechtdoor. Als je het stuur vastzet kun je een dutje doen.
Iemand zei me ooit, Waarom zoek je de verlatenheid van de woestijn op, want dat is dit gebied. Een woestijn met bijna alleen maar Sagebrush. Daar is toch niets te zien? Het is volgens mij een kwestie van kijken. Liefelijke landschappen zijn vaak wat braaf. Leni en ik houden van de woestheid en wreedheid van dit landschap. Je moet hier geen fouten maken. Je hebt benzine, water en eten bij je want als je pech hebt moet je het een paar dagen uit kunnen houden. In bochten neem je gas terug. Neem geen risico. Geen gsm hier. Je bent afhankelijk van een passerende andere auto als je pech hebt. Een tegenligger hield dan ook in toen we even een fotostop maakten en reed door toen hij zag dat alles in orde was.
We rijden nu in Utah, de Mormonenstaat. Een enkele afgelegen boerderij op een postzegel groen, in de leegte waar, zegt men, mormonen nog meer vrouwen hebben, ook al is het verboden. Zo ver ik het begrijp is er een overeenkomst met Moslims: meer vrouwen betekent ook meer verplichtingen. De man heeft de plicht om goed voor zijn vrouwen te zorgen. In de supermarkt in Hurricane zien we er een paar: allemaal de zelfde jurk, maar in een andere kleur en het lange haar in een complexe vlecht.
Onderweg in de leegte een enkele boerderij. Je kunt aan de rij bomen in het landschap zien dat daar wat water is. Verderop weer zoutmeren. Er is nergens gsm, behalve als we een heuvel oprijden. Dan komen er steeds weer berichten van jullie binnen. Leuk vinden we dat. Op de heuvelachtige stukken groeien lage pijnbomen, in de brede dalen groeit vrijwel niets. Onderweg maken we een korte stop bij een plek waar oude indiaanse rotstekeningen zijn, een magische plek.
We tanken in Minersville, een Godvergeten plek met dichtgetimmerde ramen. Het meer en de camping laten we voor wat het is. Te veel dune-buggies, jetskies, speedboten en ronkende airco's op enorme campers. De kampeerders hebben al hun speelgoed bij zich. Niet ons soort camping.
Na 1,5 uur rijden we weer de bewoonde wereld in maar vinden pas bij Hurricane in zuid Utah een geschikte camping in Sand Hollow State Park, een camping aan een meer. De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 35 graden. Alle plekken hebben een zonnedak. Het waait flink en dat helpt ook om de temperatuur dragelijk te maken. We doen eerst boodschappen. De caissière vraagt waar we vandaan komen en vertelt dat ze een paar jaar in Eindhoven gewoond heeft. Ik moet mijn paspoort laten zien om bier te kunnen kopen. Ik moet officieel bewijzen dat ik boven de 21 ben. Pas als we terug zijn zetten we de tent op. Leni maakt pasta. Een beetje. Met deze temperaturen heb je vooral dorst. Het beetje gaat niet op.
Vandaag hebben we weer een 300 km achter de rug. Nevada is enorm. De lange ritten zijn nu voorbij. In Utah worden het vooral korte stukjes naar een volgende plek en gaan we meer wandelingen maken. Wel vroeg op de dag. Overdag is het te warm.Terwijl Leni pasta maakt zet ik de tent op. Alleen de binnentent. Het wordt vannacht 22 graden. We kijken uit op de vuurrode rotsen van deze staat. In de ondergaande zon zijn ze nog roder dan overdag. Indianenland.
De bewoners van de campers met airco komen een voor een naar buiten.
