Om zes uur 's-morgens is de hemel wolkenloos en de temperatuur 20 graden. Het gaat warm worden. Goed dat wij in het park de hoogte in gaan. We laten onze tent staan en nemen alleen de slaapspullen mee
Op weg naar het gehucht Baker passeren we drie verkeersborden met kogelgaten. We hebben dat eerder gezien, een vreemde hobby. Symbool van anti-overheid?
In het gehucht Baker (benzinepomp, General store/coffeeshop,een paar woonhuizen en boerderijen) drinken we koffie en kopen we blokken ijs voor de koelbox die we van Gail gekregen hebben, een uitkomst hier in deze warme streken.
Het is druk in de general store. Ze verkopen echt van alles: boeken, bier, wijn, vlees, chocola, brood, tekenspullen. en we worden steeds met onvoorstelbare vriendelijkheid benaderd. We komen gemakkelijk aan de praat met locals en doorreizenden. Achter de bar hangt een schilderij dat de adembenemende sterrenhemel hier voorstelt. Dit is dark sky country, geen enkele lichtvervuiling. Jammer, maar wij hebben de sterren hier nog niet gezien. Uit een luidspreker speelt Corelli, weer eens wat anders dan de alomaanwezige countrymuziek.
We krijgen aan de bar een tip voor een camping in Utah en ik vertel de man dat hij naar hoe heet dat park ook weer moet gaan. Hij grijnst begrijpend. Ik zeg "Nowadays i have to dig deeper" en hij antwoordt "i know, i know". Het is fijn om goed Engels te kunnen spreken zodat je een echt gesprek kunt voeren.
In het bezoekerscentrum van het park worden we gewaarschuwd dat er nog veel sneeuw ligt, daarboven en dat het glad en soms gevaarlijk kan zijn. We kijken elkaar aan "Zal wel meevallen", stappen in en rijden de berg van 3200 meter op. Prachtige uitzichten op de gletsjer en de scherpe rotspieken boven.Een soort kleine Alp.
Het is druk boven op de parkeerplaats maar er is nog plek. Wandelschoenen aan en water en eten mee. De temperatuur valt erg mee. Overal stroomt water van de berg af en ja, er ligt inderdaad veel sneeuw, soms stevig, soms zak je er tot je knieën in. Vermoeiend.
We laten de Bristlecone trail links liggen. Bristlecone pines zijn de langst levende organismen op aarde. Ze schijnen wel 5000 jaar oud te kunnen worden. Het pad is erg slecht en we volgen de raad om het niet te proberen.
De trail naar de twee gletsjermeren is gemakkelijker, zegt men, en we soppen door smeltwater en vuile sneeuw richting meren. Het is lastig lopen en we glijden vaak weg. We hebben allebei wat last van de hoogte maar na wat drinken en een hand vol dadels gaat het beter. We praten onderweg met allerlei andere wandelaars, vaak van onze leeftijd Gezellig en ze komen met do's en dont's. Overal stroomt water. We hebben prima gsm ontvangst op de berg en helpen Christel met het downloaden van de routekaart. Uiteindelijk komen we bij het eerste meer, dat inderdaad een juweeltje is.
We volgen het pad langs de oever en raken voorbij het meer het pad kwijt. We volgen voetsporen in de sneeuw, een helling op, maar dat was van andere sukkels die ook de weg kwijt waren. Het doet denken aan Janssen en Janssens in de Sigaren van de Farao. We zijn nu echt de weg kwijt. We weten alleen dat we terug naar beneden, naar het meer moeten.
Al zoekend zet ik een verkeerde stap, glijd uit over een losliggende steen en val. Mijn rugzak houdt me tegen maar met mijn linkerarm raak ik een steen en mijn pink ligt open. Een bal sneeuw stelpt voorlopig het bloeden. Leni zegt later dat ze even duizelig werd omdat ze bedacht hoe ze mij die berg af moest krijgen als ik echt iets gebroken zou hebben.
Het valt enigszins mee. We dalen glibberend terug naar het laatst bekende punt en enkele andere wandelaars helpen met een ehbo kit. Dan terug naar de parking en het visitor center waar de boodschap is: you will need some stitches En dat gaat niet in Baker. Terug naar Ely, 109 km terug. Naast de deur toch?
We leggen de weg in minder dan een uur af. Op de rechte stukken 90 mph. No cops here. Vlak bij Ely staat een knipperende politiewagen en en ziekenauto ernaast. In de berm, ligt een personenauto op zijn kop: uit de bocht gevlogen en een koprol gemaakt. Angstig. We rijden door naar de ehbo en worden vriendelijk en zonder problemen ingeschreven en een kwartier later geholpen. How do you pronounce your name vraagt de zuster.
De arts legt drie hechtingen en zegt: " that was a nasty drop" Ook de ringvinger is bont en blauw. Ach, het had erger gekund.
De terugweg rijden we iets rustiger. Het lijkt er op dat we het droog houden. Biertje en BBQ lukken dit keer. Daarna toch weer buien
In het bezoekerscentrum van het park worden we gewaarschuwd dat er nog veel sneeuw ligt, daarboven en dat het glad en soms gevaarlijk kan zijn. We kijken elkaar aan "Zal wel meevallen", stappen in en rijden de berg van 3200 meter op. Prachtige uitzichten op de gletsjer en de scherpe rotspieken boven.Een soort kleine Alp.
Het is druk boven op de parkeerplaats maar er is nog plek. Wandelschoenen aan en water en eten mee. De temperatuur valt erg mee. Overal stroomt water van de berg af en ja, er ligt inderdaad veel sneeuw, soms stevig, soms zak je er tot je knieën in. Vermoeiend.
We laten de Bristlecone trail links liggen. Bristlecone pines zijn de langst levende organismen op aarde. Ze schijnen wel 5000 jaar oud te kunnen worden. Het pad is erg slecht en we volgen de raad om het niet te proberen.
De trail naar de twee gletsjermeren is gemakkelijker, zegt men, en we soppen door smeltwater en vuile sneeuw richting meren. Het is lastig lopen en we glijden vaak weg. We hebben allebei wat last van de hoogte maar na wat drinken en een hand vol dadels gaat het beter. We praten onderweg met allerlei andere wandelaars, vaak van onze leeftijd Gezellig en ze komen met do's en dont's. Overal stroomt water. We hebben prima gsm ontvangst op de berg en helpen Christel met het downloaden van de routekaart. Uiteindelijk komen we bij het eerste meer, dat inderdaad een juweeltje is.
We volgen het pad langs de oever en raken voorbij het meer het pad kwijt. We volgen voetsporen in de sneeuw, een helling op, maar dat was van andere sukkels die ook de weg kwijt waren. Het doet denken aan Janssen en Janssens in de Sigaren van de Farao. We zijn nu echt de weg kwijt. We weten alleen dat we terug naar beneden, naar het meer moeten.
Al zoekend zet ik een verkeerde stap, glijd uit over een losliggende steen en val. Mijn rugzak houdt me tegen maar met mijn linkerarm raak ik een steen en mijn pink ligt open. Een bal sneeuw stelpt voorlopig het bloeden. Leni zegt later dat ze even duizelig werd omdat ze bedacht hoe ze mij die berg af moest krijgen als ik echt iets gebroken zou hebben.
Het valt enigszins mee. We dalen glibberend terug naar het laatst bekende punt en enkele andere wandelaars helpen met een ehbo kit. Dan terug naar de parking en het visitor center waar de boodschap is: you will need some stitches En dat gaat niet in Baker. Terug naar Ely, 109 km terug. Naast de deur toch?
We leggen de weg in minder dan een uur af. Op de rechte stukken 90 mph. No cops here. Vlak bij Ely staat een knipperende politiewagen en en ziekenauto ernaast. In de berm, ligt een personenauto op zijn kop: uit de bocht gevlogen en een koprol gemaakt. Angstig. We rijden door naar de ehbo en worden vriendelijk en zonder problemen ingeschreven en een kwartier later geholpen. How do you pronounce your name vraagt de zuster.
De arts legt drie hechtingen en zegt: " that was a nasty drop" Ook de ringvinger is bont en blauw. Ach, het had erger gekund.
De terugweg rijden we iets rustiger. Het lijkt er op dat we het droog houden. Biertje en BBQ lukken dit keer. Daarna toch weer buien
