Het heeft de hele nacht geregend. Niet hard maar de windvlagen deden de tent klapperen en wekten ons af en toe. Het is de meest onwaarschijnlijke plek voor regen, de woestijnstaat Nevada, maar we waren gewaarschuwd; de omgeving hier was groen!
Om 5:45 is er lichte activiteit op de kleine camping. Ook op Hwy 50 is wat activiteit. Peterbilts met pruttelende uitlaten als glimmende rioolpijpen zeulen met moeite loodzware trailers de steile helling, net voorbij onze camping, op. Het zijn de meest macho trucks die je je kunt voorstellen. Campers trekken weg naar hun volgende bestemming. Leni maakt ontbijt, ik ruim de tent op. Zo zijn de rollen verdeeld.
Het ontbijt bestaat uit (pp) drie boterhammen en twee gebakken eieren met spek en een glaasje thee, gemaakt op ons Colmans eenpitscomfoor. Stevig maar toch vallen we af. Ik eet dan vaak nog een boterham met de heerlijke abrikozenjam van Gail. De lunch slaan we doorgaans over.
De grond is ondertussen opgedroogd. In het westen hangen nog buien. De groene glooiende heuvels tekenen zich lieflijk af in de opkomende zon. Daarna verder oostwaarts..
Vanaf de camping linksaf highway 50 op. Meteen begint de kronkelige eindeloze afdaling waar de stijgende trucks zoveel moeite mee hebben. Hoe meer we dalen hoe kaler het landschap weer wordt. Eindeloze uitgestrektheid met sagebrush en af en toe een boompje. De lucht hangt vol met schapenwolkjes die in de loop van de dag aaneenklitten tot onweersbuien. Maar nu klettert de zon op ons neer. Manfred Manns Earth Band zingt op de radio Blinded by the Light.
De eerste bocht na de afdaling komt na een half uur kaarsrechte weg. Af en toe komen ons auto's en bikers tegemoet. Een totaal leeg landschap. Geen teken van bewoning of van dieren. Geen plek om panne te krijgen. Tussen de sagebrush wat witte plekken waar af en toe water staat. We rijden 70 mph maar het lijkt of we stil staan. Het landschap kruipt in cinemascope voorbij.
In Eureka is het tanken, koffie en boodschappen doen. Voordat we het dorpje (220 inwoners) binnenrijden passeren we de enorme open pit van de Ruby Hill Gold Mine. Als ik in het dorp naar de mijn vraag zegt een dame "They've gone underground now". Ze maakt het oude operahouse schoon voor de bezoekers morgen. Ik vraag haar hoe het is om in zo'n klein afgelegen stadje te wonen. Ze is heel positief: er is een hechte sociale gemeenschap en iedereen helpt elkaar. Het klinkt heel positief.
Door naar Ely, 100 km verder. Buiten Eureka is het meteen weer doodstil en leeg De temperatuur een prettige 27 graden met wat wind. Weer 100 km stille weg met weinig tegenliggers.
In Ely passeren we de Ruth Copper Pit, een enorme dagmijn. De man van het visitor center vertelt dat de mijn heel Amerika van koper voor electriciteitsdraden voorziet. Opnieuw tanken en koffie en een korte wandeling langs de hoofdstraat. We proberen een zandweg in te rijden om vanaf de top de heuvel in de mijn te kunnen kijken maar keren halverwege. De weg is te slecht. Ik ben bang om vast te komen zitten.
Aan de uitgang van Ely pakken we een Burrito Ranch Chicken. EEN dus. Daar hebben we samen meer dan genoeg aan. Langs de weg borden met informatie over sneeuwkettingen. Dat is hier 's winters dus nodig. Onvoorstelbaar.
Opnieuw 25 miles verder. Het land is golvend en groen. Er graast zowaar wat vee. De lucht is nu erg instabiel en overal hangen onweersbuien. Sluiers regen aan de horizon.
We stoppen op Sacramento Pass BLM camping. BLM is de organisatie die publiek land beheert. Het gaat om grond die niet in privé bezit is. Hij ligt mooi, is gratis en loopt na ons snel vol ( 8 plaatsen) Achter ons ligt de met sneeuw bedekte Wheeler Peak. In een hoekje van het zonnedak boven de picknicktafel zit een zwaluwnestje. Leuk.
In de verte hangt een regenbui. Ik hoop dat hij ons zal passeren. Er zijn flinke windvlagen en ik heb de tent dit keer met alle scheerlijnen en met stenen vastgezet. Hopenlijk kunnen we nog barbecuen voordat het regent. Het gaat niet door. Bovendien hebben we na de burrito nauwelijks nog honger.
Er volgen een paar flinke buien en er waait een koude wind. We gaan met een e-reader in de auto zitten en spelen muziek af via de radio. Na de bui raakt Leni aan de praat met de buren, die allebei met een enorme camper zijn. Het zijn pensionados uit Texas die noordwaarts vluchten voor de hitte in Texas. Ze zullen morgen op onze tent letten als we naar het Big Basin Park gaan.
De eerste bocht na de afdaling komt na een half uur kaarsrechte weg. Af en toe komen ons auto's en bikers tegemoet. Een totaal leeg landschap. Geen teken van bewoning of van dieren. Geen plek om panne te krijgen. Tussen de sagebrush wat witte plekken waar af en toe water staat. We rijden 70 mph maar het lijkt of we stil staan. Het landschap kruipt in cinemascope voorbij.
In Eureka is het tanken, koffie en boodschappen doen. Voordat we het dorpje (220 inwoners) binnenrijden passeren we de enorme open pit van de Ruby Hill Gold Mine. Als ik in het dorp naar de mijn vraag zegt een dame "They've gone underground now". Ze maakt het oude operahouse schoon voor de bezoekers morgen. Ik vraag haar hoe het is om in zo'n klein afgelegen stadje te wonen. Ze is heel positief: er is een hechte sociale gemeenschap en iedereen helpt elkaar. Het klinkt heel positief.
Door naar Ely, 100 km verder. Buiten Eureka is het meteen weer doodstil en leeg De temperatuur een prettige 27 graden met wat wind. Weer 100 km stille weg met weinig tegenliggers.
In Ely passeren we de Ruth Copper Pit, een enorme dagmijn. De man van het visitor center vertelt dat de mijn heel Amerika van koper voor electriciteitsdraden voorziet. Opnieuw tanken en koffie en een korte wandeling langs de hoofdstraat. We proberen een zandweg in te rijden om vanaf de top de heuvel in de mijn te kunnen kijken maar keren halverwege. De weg is te slecht. Ik ben bang om vast te komen zitten.
Aan de uitgang van Ely pakken we een Burrito Ranch Chicken. EEN dus. Daar hebben we samen meer dan genoeg aan. Langs de weg borden met informatie over sneeuwkettingen. Dat is hier 's winters dus nodig. Onvoorstelbaar.
Opnieuw 25 miles verder. Het land is golvend en groen. Er graast zowaar wat vee. De lucht is nu erg instabiel en overal hangen onweersbuien. Sluiers regen aan de horizon.
We stoppen op Sacramento Pass BLM camping. BLM is de organisatie die publiek land beheert. Het gaat om grond die niet in privé bezit is. Hij ligt mooi, is gratis en loopt na ons snel vol ( 8 plaatsen) Achter ons ligt de met sneeuw bedekte Wheeler Peak. In een hoekje van het zonnedak boven de picknicktafel zit een zwaluwnestje. Leuk.
In de verte hangt een regenbui. Ik hoop dat hij ons zal passeren. Er zijn flinke windvlagen en ik heb de tent dit keer met alle scheerlijnen en met stenen vastgezet. Hopenlijk kunnen we nog barbecuen voordat het regent. Het gaat niet door. Bovendien hebben we na de burrito nauwelijks nog honger.
Er volgen een paar flinke buien en er waait een koude wind. We gaan met een e-reader in de auto zitten en spelen muziek af via de radio. Na de bui raakt Leni aan de praat met de buren, die allebei met een enorme camper zijn. Het zijn pensionados uit Texas die noordwaarts vluchten voor de hitte in Texas. Ze zullen morgen op onze tent letten als we naar het Big Basin Park gaan.
