Vannacht was het weer frisjes. Ik had de voortent opengelaten en dat merk je meteen. Het bebruikelijk ochtendritueel en om 7:30 op pad, linksaf vanaf de camping (Deer Creek) de Burr trail op, die nog een km of 10 geasfalteerd is. Daarna wordt het een goede gravelweg, die loopt door de Waterpocket Fold, een enorme breuklijn in het landschap.
De route door het rode smalle dal was prachtig in het lage ochtendlicht, vergelijkbaar met het Nationale Park Zion, met 2 belangrijke verschillen: het is gratis en je bent alleen. In de drie uur dat we er gereden, gestopt, gefotografeerd en gewandeld hebben zijn ons 5 auto's gepasseerd of tegemoetgekomen. In de kloof kwamen we nog een kleine slotcanyon als een kathedraal met bomen er in, tegen. Overal langs de rotswanden zie je rotsbogen in wording. Ze zijn een natuurlijk onderdeel van dit landschap. In het Nationale Park Arches, bij het plaatsje Moab, zie je er tientallen in de meest uiteenlopende vormen.
Aan het begin van de Burr trail, kilometers lange honderd meter hoge fossiele zandduinen (Geel-witte rotsen met een fraai geometrisch breuklijnen patroon er overheen). Ondanks de kale steenwoestijn zijn er overal kleine bosjes, zoals de camping waar we nannacht stonden. Een soort oases waar, als het een keer regent, water blijft staan. Nadeel: muggen.
Naar Torrey, de plek met de volgende benzinepomp. Twee kilometer op weg stond er een gedeukte auto langs de weg. Rechts er van lag een enorme dode koe. Het is hier Open Range en koeien kunnen ook op de weg lopen. De Black Angus koeien hier zijn, de naam zegt het al, pikzwart, maar de nachten hier zijn dat ook. Als je in het donker ineens een koe op de weg voor je hebt dan ben je al snel te laat om te reageren. De auto zag er dan ook slecht uit. Geen chauffeur gezien.
Daarna begon de weg langzaam te stijgen en werd het om ons heen ineens bossig. We stegen en stegen, kilometers lang en kwamen drie BLM campings tegen. Veel dode bomen langs de route: droogte. Na tientallen km begon de afdaling naar Torrey dat in een landschap ligt als het palet van een gekke schilder.
Capitol Reef National Park was vol dagjesmensen en plan B lag al klaar maar er was nog EEN plek vrij op camping Fruita, en die konden wij krijgen. Bingo!
Meteen achter ons stond al de volgende die om een plaatsje vroeg!
Fruita is een voormalige Mormonennederzetting, die er hier vooral fruit verbouwden. De boomgaard staat er nog, de Mormonen zijn weg. Hun huis, schuur, school en smidse zijn nu musea.
De betaling voor een camping gaat vaak in een envelop die je moet dichtplakken en in een selfservice paystation in een paal met gleuf moet stoppen. Vandaag hoorden we dat zo'n paal een Iron Ranger heet. Lachen.
Bij het bezoekerscentrum had een Ranger een zonnekijker opgesteld. We mochten even kijken en hij vertelde er wat over. Leuk. Dit soort dingen doen ze vaak. Overdag zijn er in parken vaak allerlei Rangerprogramna's waar ze uitleg geven over biologie, geschiedenis of geologie. Altijd interessant en gebracht door mensen met liefde voor het onderwerp.
In het slaperige vlekje op de kaart, Torrey, koffie gedronken en boodschappen gedaan in de General Store. Leni kreeg weer te horen: " I like your shirt" Verschillende restaurants bekeken. Het wordt Rimrock Restaurant.
Relatief rustig dagje. Het is per slot van rekening vaderdag vandaag. Fijn dat Vitzli (Gail, dat is Rosa's Nederlandse naam, nou ja, Nederlands, nou ja. lang verhaal) en onze kinderen er aan gedacht hebben. Dat doet je goed.
We zitten nu op een picknickplek in Fruita, tussen de hoge ruisende bomen, op hard groen gras en uitzicht op de rode rotsen. Leni drinkt wijn uit een fles in een plastic zak, want openbaar alcoholgebruik mag hier immers niet. Achter ons speelt een groep jongelui een spel. Ze lachen en zijn heel enthousiast.
In het restaurant kijken we uit over het weidse landschap. We bestellen een Hefe weissenbier van de tap, een CurryApple- Chickensoup en een top Sirloinsteak. Waardige afsluiting van Vaderdag
