Het is 7:00 (dus eigenlijk 6:00) en het is 22 graden. Wordt een warme dag. De tent ia al opgeruimd en Leni heeft al gedouched. De afgelopen dagen hadden we geen douche en hebben we ons gewassen met een teiltje en washand, tussen de openstaande deuren van de auto. Gaat ook.
Vannacht stonden we op een plek voor een camper, FullHookup: met water, electriciteit en riolering. Niet dat we daar gebruik van gemaakt hebben. Ik denk dat we ons hebben vergist bij het zoeken van een plek want deze plaatsen zijn veel duurder maar het is niet druk en niemand heeft ons weggejaagd.
Ons eerste doel is Red Rock Recreation Area, ssn camping midden tussen de rotsen. Ik had er graag gestaan maar booking was alleen online. Jammer. De omgeving is wonderschoon.
We willen langs de Quail Creek wandelen maar het is al 10:00 en domweg te heet om een wandeling in de zon te doen. Doorgaans gaan we al om 5:30 wandelen als het net licht is, en eten en douchen daarna, maar dat kwam vandaag niet uit. Na een paar honderd meter in de zonovergoten canyon keerden we om. Dit is te riskant. Op de beschaduwde picknickplaats water gedronken en naar de fluitspeler op een van de kampeerplekken geluisterd. Raven, marmotten, hagedissen en cottonwood trees. Mooie plek.
Door richting Kanab. Koffie in Mainstreet Cafe in Hurricane dat zich enorm oostwaarts heeft uitgebreid. De mainstreet is zo breed dat je probleemloos een U- turn kunt maken. De serveerster zegt: "Say when", als ze Leni voor een tweede keer bijschenkt. Het heeft in het verleden even geduurd voor we begrepen dat dit het ABN "Zeg maar ho" betekent. Ik geef de voorkeur aan de Engelse versie.
Verder op Hwy 59 die over de grens met Arizona ineens Hwy 389 heet. Het stuk Arizona, ten noorden van de Grand Canyon heet de Arizona Strip. Vroeger was het een moeilijk bereikbaar gebied en daarom de vluchtplaats voor bandieten en desperado's. Wij rijden door opnieuw een verlaten gebied met links de bekende western tafelbergen in rood. Rechts alom Sagebush.
Net over de grens met Arizona ligt Colorado City, een mormonenstadje. Het heeft niets met de staat Colorado te maken en is ook geen city, meer een verzameling huizen, her en der in de vuurrode aarde geplaatst. Het ligt mooi tussen hoge rode rotsen. Hier willen we onze eerste echte wandeling doen. Het is 32 graden, ipv de 37 van gisteren. Bovendien staat er een briesje, dus het is te doen. Door de lage luchtvochtigheid voelt de hitte minder warm aan maar is daardoor ook verraderlijk. Je droogt sneller uit, dus veel drinken.
De Trailhead ligt aan een 5 km lange onverharde weg en dat is spannend. De weg wordt steeds steniger en we vragen ons af of we verder moeten gaan. We vragen terugkerende auto's hoe de rest van de weg is maar zij verzekeren ons: "With that one it's no problem", dus we rijden uiteindelijk de laatste km ook uit. Het probleem is dat het eigenlijk niet mag van de verhuurder en we daar dus onverzekerd rijden (10 km/u). Gelukkig wordt de weg beter en is er vrijwel geen verkeer.
Op de parkeerplaats bij de trailhead lopen we tegen een echtpaar met een groot probleem aan: hij heeft de autodeur dichtgegooid terwijl de sleutel nog binnen lag. Hoe dat kan begrijp ik niet want ik kan onze auto onmogelijk op slot doen met de sleutel binnen. Ze vragen of we een Cellphone bij ons hebben want hun telefoon ligt ook binnen. Dan zien ze dat ze de ramen op een kier hebben laten staan. Het jongste kind met de dunste arm lukt het na een poosje om de deurklink te bereiken en de auto te openen. Wat een opluchting.
Wij moeten nog erg wennen aan de warmte en drinken zoveel mogelijk water voordat we op pad gaan op Watercanyon Trail. Het pad gaat omhoog en omlaag in de smaller wordende canyon. Overal komen kleine stroompjes uit de rotsen die de bescheiden hoofdstroom voeden. Fijn dat er altijd water in de buurt is.
Toch is het lopen warm en vermoeiend. Leni heeft er minder last van dan ik. Je moet erg uitkijken voor oververhitting. Bij een kleine poel doe ik mijn overhemd uit, doop het in het water en trek het weer aan. Dat is even behoorlijk koud maar het helpt heel goed. In het dal woestijneiken met hulstachtige bladeren, cottonwood, bloeiende cactussen, bristlecone pines en wilde olijven. We horen het gekras van raven, de geesten van de ouden die hier ooit voor ons waren. Ik denk aan mijn broers Jan en Jaap. Ze zouden heel geïnteresseerd zijn geweest in al dit biologische leven, naar ze zijn er niet meer. Ik kan niets meer met hen delen.
Verder in de canyon begint het pad flink te stijgen en vind ik dat het voor vandaag mooi geweest is. Leni had wel verder gekund, maar de afspraak is, als een van ons niet verder kan of durft, of de helft van het water is op, dan keren we om. Ik moet nog wennen en conditie opbouwen.
Terug naar de hoofdweg en verder door Arizona. Links en rechts kleine Mormonennederzettingen, vaak niet meer dan een paar trailers. Dan weer een flink cirkelvormig geirrigeerd stuk woestijngrond waar van alles wordt verbouwd. We passeren grote campers met daarachter, als een aanhanger, een auto of een motorfiets. Soms ook een boot.
In de buurt van Kanab wordt het droger en kaler. Fresona doet geen moeite om op een woonplaats te lijken. Trailerarken en verlaten huizen.Op de grens met Utah drankwinkels Sterke drank is voor Mormonen verboden en dus kopen ze het net over de grens.
De laatste keer dat we in Kanab waren was het een klein plaatsje. Nu is het gegroeid en de vroegere camping is een RV park ( RV= Recreation Vehikle=Camper) geworden. Geen plaats voor ons. Gelukkig is vlakbij (40 km) een heel mooi StatePark, Coral Pink Sanddunes. Het is een soort miniwoestijn van koraalrood zand. Schitterend. Het is maandag en de weekendgasten met hun sandbuggies die hier op sommige stukken helaas mogen rijden, zijn weg. We staan op een van de laatste vrije plekken, met afdakje, tussen geurende bristlecone pijnbomen met gemartelde vormen.
In Nevada hing veel waterdamp in de lucht: de oorzaak van de onweersbuien. Hier is de lucht kurkdroog. Vannacht gaan we sterren zien. Als we midden in de nacht wakker worden van een beest dat onze bestekdoos probeert te plunderen ligt de melkweg uitgezaaid over de hemel.
