Vannacht hadden we een van de koudste nachten tot nog toe. Ik had de buitentent niet goed opgezet, meer met de Franse slag, zodat er geen luchtlaag zat tussen binnen- en buitentent en dat was merkbaar, hier op 1300 meter. Met de pyjama's en binnenslaapzak ging het maar net. Om 6:30 op. Het eerste uur hadden we hoodies met capuchon nodig.ik denk dat het onder de10 graden was. Nadat de zon boven de rode rotsen kwam werd het snel warmer en genoten we (even) van de zonnewarmte. Theewater opzetten voor het ontbijt.
Momenteel hebben we twee soorten water: goed water voor de thee en vies water voor de afwas. Het vieze water hebben we gisteren bij de FamilyDollar gekocht en het heeft een smerige plasicsmaak. Voor handen wassen en de afwas kan het nog. Verder hebben we nu slecht brood. Wat grotere winkels hebben bij de Deli vaak brood dat enigszins op ons brood lijkt. Gewoon brood bevat hier vaak een paar % suiker en dat is niet lekker, zeker met een gebakken ei, maar we hebben in deze afgelegen streken geen keus. Je mag al blij zijn als er een winkel is.
Vanmorgen direct na het ontbijt een stevige wandeling bergop gemaakt, voor een deel nog in de schaduw, wat heerlijk was. Bij elke bocht in het meanderende pad een mooier zicht op de rode rotsen, vaak met enkele uitgemergelde dode bomen op de voorgrond. Een mooi plaatje. Alles is hier rood, zelfs het snot in mijn zakdoek.
Een net zo oude maar iets krassere heer passeerde ons bergop. Hij ging alleen naar de top en dan weer terug. Boven kwamen we hem tegen en maakten we opnieuw een praatje.
Het pad verderop werd wel erg smal, maar zolang er rechts wat rotsen waren was het best te doen. Verderop liep het 20⁸ cm brede pad over een bergkam met naar beide zijden een ongehinderde vrije val van zeker honderdvijftig meter en dat was ons keerpunt. Van hieruit konden we de rotsen verderop ook goed genoeg zien.
Langs de camping liep een brede droge bedding, die ze hier een Wash noemen. Als her verderop geregend heeft kan zo'n wash in korte tijd vol sterk stromend water zitten. Vooral bij de smalle, diepe slotcanyons is dat levensgevaarlijk, want dan komt er ineens drie meter hoog water aan. In het buitengebied lopen gravelbanen ook vaak door een wash. Komt er een bui, dan moet je meteen omkeren of hoge grond zoeken.
Na een lekkere koffie maar onvriendelijke bediening in het gehucht Tropic en veel te dure boodschappen in de winkel van Bryce State Park, staan we nu onder een boom in het Kodachrome, State Park, 10 mijl van de hoofdweg. Het is hier dan ook doodstil. Het park dankt zijn naam aan de veelkleurige rotsen om ons heen. Verder zijn hier een aantal versteende oude geisers. De pijp staat er nog maar de rotsen er omheen zijn weg-geērodeerd. Het is de bedoeling om hier een paar wandelingen te doen, de slotcanyon WiilisCreek te wandelen en de gravelweg CottonwoodCanyonRoad te rijden. Die route staat al jaren op mijn lijstje. Het is een prachtige route maar alleen berijdbaar als het een paar weken droog is geweest, anders wordt de kleigrond een plakkende massa en kom je gegarandeerd vast te ztten of glijd je gewoon van de weg af.
Vanmiddag doen rustig aan. Het is 34 graden en goed uit te houden in de schaduw met koud water uit de koelbox.Om vijf uur komen een paar Jackrabbits silfleren op het besproeide gradveld. Na zevenen proberen we een trail, maar het is gewoon nog te warm. Morgenochtend vroeg op.
Het pad verderop werd wel erg smal, maar zolang er rechts wat rotsen waren was het best te doen. Verderop liep het 20⁸ cm brede pad over een bergkam met naar beide zijden een ongehinderde vrije val van zeker honderdvijftig meter en dat was ons keerpunt. Van hieruit konden we de rotsen verderop ook goed genoeg zien.
Langs de camping liep een brede droge bedding, die ze hier een Wash noemen. Als her verderop geregend heeft kan zo'n wash in korte tijd vol sterk stromend water zitten. Vooral bij de smalle, diepe slotcanyons is dat levensgevaarlijk, want dan komt er ineens drie meter hoog water aan. In het buitengebied lopen gravelbanen ook vaak door een wash. Komt er een bui, dan moet je meteen omkeren of hoge grond zoeken.
Na een lekkere koffie maar onvriendelijke bediening in het gehucht Tropic en veel te dure boodschappen in de winkel van Bryce State Park, staan we nu onder een boom in het Kodachrome, State Park, 10 mijl van de hoofdweg. Het is hier dan ook doodstil. Het park dankt zijn naam aan de veelkleurige rotsen om ons heen. Verder zijn hier een aantal versteende oude geisers. De pijp staat er nog maar de rotsen er omheen zijn weg-geērodeerd. Het is de bedoeling om hier een paar wandelingen te doen, de slotcanyon WiilisCreek te wandelen en de gravelweg CottonwoodCanyonRoad te rijden. Die route staat al jaren op mijn lijstje. Het is een prachtige route maar alleen berijdbaar als het een paar weken droog is geweest, anders wordt de kleigrond een plakkende massa en kom je gegarandeerd vast te ztten of glijd je gewoon van de weg af.
Vanmiddag doen rustig aan. Het is 34 graden en goed uit te houden in de schaduw met koud water uit de koelbox.Om vijf uur komen een paar Jackrabbits silfleren op het besproeide gradveld. Na zevenen proberen we een trail, maar het is gewoon nog te warm. Morgenochtend vroeg op.
